Wody podziemne 
W skali świata, zasoby wód podziemnych szacuje się na 10,5 mln km3, co stanowi 30 % wód słodkich na Ziemi. Zdecydowana ich większość zgromadzona jest w środowisku skalnym wypełniając wszystkie wolne przestrzenie (strefa saturacji) i tworząc mniej lub bardziej ciągłe w przestrzeni poziomy wodonośne. W Polsce, ustalone zasoby eksploatacyjne zwykłych wód podziemnych (czyli objętość wody którą można pobrać w danej jednostce czasu bez uszczerbku dla ilości i jakości pozostałych zasobów) szacowane są na około 1,8 mln m3/h, z czego 140 tys. m3/h przypada na województwo łódzkie.
Według regionalizacji hydrogeologicznej słodkich wód podziemnych obszar środkowej Polski należy do dwóch prowincji (Wisły oraz Odry) w ramach których wyróżnić można dwa regiony: Środkowej Wisły (subregiony: Wyżynny i Nizinny) oraz Warty (subregiony: Wyżynny i Nizinny). Główne użytkowe poziomy wodonośne związane są tu z piętrami jurajskim, kredowym i czwartorzędowym.
Wody piętra jurajskiego występują w piaskowcach, wapieniach i marglach. Zbiorniki tych wód charakteryzują się dużą zasobnością (zasoby eksploatacyjne dla regionu wynoszą około 26 tys. m3/h), przy czym wody te znajdują się pod ciśnieniem hydrostatycznym.
Jeszcze zasobniejsze są poziomy piętra kredowego związane z wodonośnymi piaskami i piaskowcami kredy dolnej. Osady te tworzą najgłębszy basen słodkich wód artezyjskich w Polsce (Niecka Łódzka). W regionie, bardziej rozpowszechnione są jednak wody w szczelinowych zbiornikach górnej kredy (margle, wapienie oraz piaskowce wapniste i gezowe). Eksploatacyjne zasoby w utworach kredowych oszacowano na prawie 52 tys. m3/h. Na wodach podziemnych tego piętra bazuje, bądź bazowała, większość ujęć w dużych miastach regionu (Łodzi, Pabianicach, Radomsku, Sieradzu, Zduńskiej Woli, Zgierzu). Intensywna eksploatacja tych wód doprowadziła do powstania pod Łodzią leja depresyjnego, który pod miastem osiągnął w szczytowej fazie głębokość około 80 m.
Podobne do kredowych zasoby eksploatacyjne (53 tys. m3/h) zgromadzone są w osadach czwartorzędowych. Wyróżnić tu można wody naglinowe, śródglinowe i międzymorenowe, przy czym te ostatnie tworzą najbardziej zasobne zbiorniki. Stanowią one do dziś podstawowe źródło zaopatrzenia ludności w wodę, szczególnie na obszarach wiejskich środkowej i północnej części regionu.
W przekroju wieloletnim zaznacza się cykliczność występowania „stanów wezbraniowych” i niżówek wód podziemnych. Lata 50. to czas relatywnie częstego występowania zarówno niskich jak i wysokich stanów. Następny okres, aż do początku lat 80. cechował się wysokimi rzędnymi zwierciadła wody podziemnej. W początkach tego dziesięciolecia nastąpiła zmiana dynamiki zwierciadła wody podziemnej zaznaczająca się wzrostem częstotliwości niskich stanów, kosztem wysokich. Tendencja ta w zbiornikach wód podziemnych regionu zaczęła się odwracać dopiero pod koniec lat 90.
Do osiągnięć ośrodka w zakresie badań wód podziemnych zaliczyć można: 
rozpoznanie warunków występowania płytkich wód podziemnych w regionie oraz ocenę dynamiki ich zwierciadła w układzie przestrzennym i czasowym,
rozpoznanie i monitoring rozwoju leja depresyjnego w płytkich wodach podziemnych wokół Kopalni Węgla Brunatnego „Bełchatów”,
identyfikację cech zmienności sezonowej podstawowych właściwości fizykochemicznych wód podziemnych na obszarze podmiejskim Łodzi,
opracowanie hydrogeologicznego tła dla kilkudziesięciu map Hydrograficznych Polski w skali 1 : 50 000.